Mikrouszkodzenia

W filmach i w książkach wszystko to rozgrywa się w skali makro. Inaczej nie da się tam tego pokazać. W życiu inaczej. Żadne tam romanse, zerwania, tragedie. Raczej drobne przeoczenia, mikrouszkodzenia, nawarstwiające się niuanse. Okruszyny chleba codziennego, którymi w końcu zaczynamy się dławić.

Potwornie zmęczeni. Wtłoczeni w taśmową produkcję towarów i usług: ucierania, wycierania, podcierania, urabiania (plasteliny i charakteru), włączania i wyłączania, opowiadania i odpowiadania na każde pytanie, na każdą ich potrzebę i zachciankę, rezygnujący z każdej własnej. Wyrywani ze snu, z zamyślenia, z iluzji intymności.

Grzeszna pokusa – wymazać to wszystko, żeby tam wrócić. Do tych chwil, kiedy jeszcze nie porozstawiały nas po kątach fronty, przeciwieństwa, deszcze niespokojne. Kiedy nie byliśmy stronami w sporze (ty - zatwardziały w ojcowaniu, ja - ometkowana matkowaniem), kiedy lepiej czytaliśmy bezsłowne aluzje, niż dzisiaj rozszyfrowujemy przyczyny cichych dni. Chcę zamienić lękliwe roztargnienie na uważność, napięcie nerwów na rozpiętość zbliżeń. Chcę znowu mieć Ciebie i siebie tam, po jednej stronie, przed wszystkim, razem.